Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος
Γίνεται μεγάλη κουβέντα για την Αριστερά, κυρίως «το τέλος της Αριστεράς» στην εποχή μας. Είναι λανθασμένη καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μεν ως αριστερό κόμμα αλλά δεν κυβερνούσε ποτέ, ούτε θα άντεχε 4,5 χρόνια στην εξουσία αν εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 2015 δεν είχε αποδεχθεί, υποχωρήσει, εξαναγκαστεί (ό,τι προαιρείστε) να εξελιχθεί σε… δεξιό κόμμα.
Να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και να εφαρμόσει τα μεγαλύτερα (στη μνημονιακή δεκαετία) μέτρα λιτότητας, τα οποία χτύπησαν ακριβώς εκείνο το κοινό που είχε φέρει στην εξουσία ένα κόμμα του 3%: τη μεσαία τάξη.
Έγκλημα. Ένα έγκλημα που τιμωρήθηκε στις εκλογές και το 2019 και το 2023. Συντριπτικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε τη διολίσθηση της ΝΔ μετά την κωλοτούμπα αυτού του γραφικού ογκόλιθου της πολιτικής ονόματι Αντώνη Σαμαρά (το «όχι στα μνημόνια» έγινε υπογραφεί του δεύτερου μνημονίου). Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, που πλήρωσε με τη σειρά του το πρώτο μνημόνιο, εκμεταλλεύτηκε την εν γένει κατάσταση και ανήλθε στην εξουσία.
Η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα προέβη σε αμέτρητα λάθη επισκιάζοντας τα λιγοστά μεν, αλλά σωστά που έκανε: με κορωνίδα τη Συμφωνία των Πρεσπών την οποία, ως βλέπετε, η κατά τα άλλα αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη τηρεί κατά γράμμα (αλλά, ως έλεγε προεκλογικά προ του ’19, θα την κατήγγειλε – πέρασαν μονάχα πέντε χρόνια).
Κακά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολλές ευκαιρίες να μετεξελιχθεί σε κόμμα, εκμηδενίζοντας τις συνιστώσες που πάντα προκαλούσαν διασπάσεις: οι ομάδες της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Παναγιώτη Λαφαζάνη αποχώρησαν το 2015, οι άνθρωποι του Ευκλείδη Τσακαλώτου και της Εφης Αχτσιόγλου το 2023 – αλλά πλέον δεν υπήρχε Τσίπρας.
Διότι ο Τσίπρας δεν ηττήθηκε από τον Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας ηττήθηκε… από τους δικούς του. Εσωκομματικά. Και φάνηκε στον πρόσφατο συνέδριο: ενώ είχαν γίνει μυστικές διεργασίες, παρουσία Τσίπρα, με μότο «ως εδώ με τον Κασσελάκη», στο ίδιο το συνέδριο ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Παππάς του γύρισαν την πλάτη, στηρίζοντας τον νυν πρόεδρο.
Δεν ήταν διόλου τυχαίου που, λίγες ημέρες μετά, στο συνέδριο της «Καθημερινής» για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, ο εκ των ομιλητών Αλέξης Τσίπρας αναφερόμενος στα λάθη της κυβέρνησής του στάθηκε στον χειρισμό του σκανδάλου της Novartis αλλά και στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες: το πρώτο το είχε σηκώσει ο Πολάκης, το δεύτερο το είχε χειριστεί (και καταδικάστηκε για αυτό) ο Παππάς.
Τίποτε τυχαίο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για όσους δεν στρουθοκαμηλίζουν, έχει τελειώσει ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο τις απώλειές του είναι ανίκανο να εκμεταλλευτεί με τη «θεσμική αντιπολίτευση» που ασκεί το ΠΑΣΟΚ. Και πού πάνε οι ψηφοφόροι; Μα στον Κουτσούμπα και τον Βελόπουλο…
Το μέλλον δείχνει παντοδυναμία της ΝΔ, όχι μόνο στις εκλογές του 2027 μα και σε αυτές του 2031! Διότι, ως ανέφερε και το ερώτημα της πρόσφατης κουβέντας Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη και Αχτσιόγλου «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;» η απάντηση ήταν, κακά τα ψέματα, η απάντηση (που δεν ελέχθη…) ήταν… «κανείς».
Κανένας.
Η συνεισφορά του Ανδρέα Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ ήταν πως κατόρθωσε να συσπειρώσει κάτω από την ίδια στέγη την Αριστερά, την εκσυγχρονιστική Κεντροαριστερά και το Κέντρο. Και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε από το 1981 έως το 2004 (με ένα τριετές διάλλειμα το 1990-93 που μόνο με στημένα σκάνδαλα μπορούσε να γίνει). Δεν ήταν τυχαίο.
Υπάρχει άραγε, όχι παραπάνω, ένας να συσπειρώσει τους εν λόγω τρεις χώρους; Το είχε κάνει και ο πατέρας του Ανδρέα, στα τέλη των 50s, με την Ενωση Κέντρου.
Υπάρχουν, δύο. Αλλά ούτε οι μεν θα δεχθούν τον ένα, ούτε δε τον άλλο. Σε μια θεωρητική ένωση ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς, ΜέΡΑ25 και άλλων, μονάχα ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Γιώργος Παπανδρέου θα μπορούσαν να είναι επικεφαλής. Ουδείς άλλος.
Ενώ το πολιτικό σκηνικό μετατοπίζεται δεξιότερα και η ΝΔ, παραμένοντας σταθερή, μετατίθεται αριστερότερα, μετά την Αριστερά αρχίζει να αποσυντίθεται και ο χώρος της Κεντροαριστεράς. Και το «41 τακατό» θα είναι, μελλοντικά, μικρό. Και ανέκδοτο.
- Δημιούργησα στο Facebook την ομάδα Ο ΔΗΜΟΤΗΣ. Ελεύθερη για όλους. Μια κοινότητα διαλόγου για τον δήμο μας. Ελάτε!
